ในป่าแห่งหนึ่ง พญาราชสีห์ตัวหนึ่ง มีลูกหนึ่งตัว อาศัยอยู่ในถ้ำ พร้อมกับบริวารมากมาย และในที่อันไม่ไกลจากนั้น มีสุนัขจิ้งจอกอาศัยอยู่
วันหนึ่งมีฝนตกลงมาอย่างหนัก เป็นเหตุให้สรรพสัตว์หลบอยู่ในที่อยู่อาศัย รวมทั้งราชสีห์ด้วย เมื่อฝนหยุดแล้วราชสีห์ทั้งหลายก็มาชุมนุมกันอยู่หน้าถ้ำ และพากันส่งเสียงสีหนาท ( เสียงของราชสีห์เป็นที่น่าเกรงขามของสัตว์ทั้งปวง) พร้อม ๆ กัน เพื่อประกาศความเป็นเจ้าของป่า ให้สรรพสัตว์ได้รู้
จิ้งจอกพอได้ยินเสียงสีหนาทเช่นนั้น มันก็ต้องแสดงอำนาจของมันบ้าง จึงร้องด้วยเสียอันดัง เมื่อร้องแล้วก็รอฟังเสียงราชสีห์
ฝ่ายราชสีห์ทั้งหลายพอได้ยินเสียงร้องของสุนัขจิ้งจอก ก็พากันหัวเราะเยาะ ด้วยความสมเพชใจยิ่งนัก
"โธ่ ... ไอ้จิ้งจอกชั้นต่ำ ช่างไม่เจียมตัวจริง ๆ บังอาจมาร้องแข่งกับพวกเรา"
แล้วราชสีห์ทั้งหมดก็พยายามเงียบเสียง ด้วยไม่ปรารถนาที่จะร้องแข่งกับสุนัขจิ้งจอก เพราะเห็นว่าสุนักจิ้งจอกเป็นสัตว์ชั้นต่ำกว่าตน
ข้างฝ่ายเจ้าจิ้งจอก เมื่อไม่ได้ยินเสียงร้องของราชสีห์ ก็คิดกำเริบเสิบสานลำพองใจยิ่งนัก
"ฮ่า ๆๆๆ ... ข้านึกว่ามันจะแน่ พอได้ยินเสียงเรา ก็พากันเงียบกริบปานเป่าสาก "
ลูกพญาราชสีห์ เมื่อเห็นฝูงราชสีห์พากันเงียบ จึงเกิดความสงสัย จึงถามพญาราชสีห์ว่า
"เสียงสัตว์ชนิดใด ครอบงำเสียงราชสีห์ ราชสีห์ได้ยินเสียงเช่นใดจึงไม่ร้องตอบกลับหรือพ่อ !"
"ลูกเอ๋ย เสียงที่ลูกได้ยินมันเป็นเสียงจิ้งจอกชั้นต่ำ ราชสีห์ไม่ชอบสกุลมัน จึงไม่ร้องตอบมัน การร้องแข่งกับเจ้าจิ้งจอก ก็เหมือนกับการลดตัวลงไปเทียบกับมัน ดังนั้น ราชสีห์จึงไม่ร้องตอบมัน ลูกเอ่ย"
ลูกพญาราชสีห์ได้ฟังเช่นนั้น ก็หายข้องใจทันที
ในชาติสุดท้าย สุนักจิ้งจอกได้เกิดมาเป็นพระโกกาลิก และเพื่อนพระเทวทัต ส่วนพญาราชสีห์ได้เกิดเป็นพระพุทธเจ้า
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การแข่งขันกับคนชั่ว การแข่งขันกับคนโง่ การแข่งขันกับคนพาลสันดาลหยาบ ถึงแม้จะชนะได้ก็ไม่คุ้ม ไม่เกิดประโยชน์อันใด มีแต่ทำให้ตนมัวหมอง เสื่อมเสียเกียรติภูมิไปด้วย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น