ในสมัยเมื่อต้นกัป ทุกชีวิตมีฐานะมีสิทธิเท่าเทียมกัน ยังไม่มีกษัตริย์ ไม่มีผู้ปกครอง ไม่มีผู้นำ ส่วนส่วนของสัตว์ต่าง ๆ ก็เป็นเฉกเช่นเดียวกัน แต่เมื่อกาลเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไป วิถีชิวิตความเป็นอยู่ของคนและสัตว์ก็เปลี่ยนไป ทุกชีวิตจ้องเอาเปรียบกัน ไม่ให้เกียรติกัน ชิงดีชิงเด่นกัน ทำให้เกิดความวุ่นวายโกลาหลขึ้น
วันหนึ่งมวลหมู่มนุษย์ได้ประชุมปรึกษากันถึงปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นและหาแนวทางอยู่ร่วมกันอย่างสันติสุข ต่างก็ถามกันว่า
"พวกเราควรเลือกผู้ใดผู้หนึ่งทำหน้าที่ปกครอง เพื่อให้เกิดสันติสุข" ผู้หนึ่งเสนอขึ้นในที่ประชุม
"แล้วพวกเราควรจะเลือกคนเช่นไร ให้เป็นประมุขละ!" ที่ประชุมปรึกษากัน และแล้วทุกคนต่างเห็นพ้องต้องกันว่า
"พวกเราสมควรเลือกบุรุษผู้มี่มีรูปร่างงดงาม กิริยามารยาทดี เป็น "กษัตริย์" ผู้มีอำนาจปกครอง ตัดสินความพิพาทต่าง ๆ"
ฝ่ายสัตว์ที่อาศัยอยู่บนภาคพื้นดิน ก็ประชุมปรึกษากันแต่งตั้งให้ราชสีห์เป็น "เจ้าแห่งป่า"
ข้างฝ่ายหมู่มัจฉา ต่างก็พร้อมใจกันยกตำแหน่ง "พญา" ให้กับปลาอานนท์
ส่วนฝ่ายฝูงวิหค ได้ประชุมกันเพื่อหาผู้ปกครองฝูงวิหค ที่ประชุมได้เสนอนกเค้าเป็นประมุข
"ข้าเห็นด้วย...ข้าก็เห็นด้วย ... เหมาะสมข้าสนับสนุน" ต่างก็ส่งเสียงสนันสนุนกันแซ็งแซ่
"แต่ข้าไม่เห็นด้วย" เสียงหนึ่งสอดแทรกขึ้นในที่ประชุม สะกดให้นกทุกตัวเงียบกริบลงทันที แล้วต่างก็จ้องมองเจ้าของเสียงเป็นตาเดียวกัน
"อ้าว... ท่านกาทำไมถึงคัดค้าน ท่านมีเหตุผลอันใดหรือ" ที่ประชุมถาม
กาตัวนั้นจึงกล่าวขึ้นว่า
"ท่านทั้งหลาน พวกมนุษย์ได้เลือกเอาผู้มีรูปร่างงดงาม มีกิริยาดีงาม เป็นกษัตริย์ ฝูงสัตว์สี่เท้าได้เลือกเอาราชสีห์เป็นเจ้าป่า ฝูงปลาได้เลือกปลาอานนท์ เป็นพญา แต่เหตุไฉนพวกเราจึงพากันแต่งตั้งนกเค้าผู้มีหน้าตาน่ากลัวมาเป็นนายใหญ่ด้วย ข้าพเจ้าขอคัดค้าน ท่านทั้งหลายจงดูหน้านกเค้าเถิดขนาดไม่โกรธยังน่าเกลียดน่ากลัวขนาดนี้ ถ้าโกรธขึ้นมาจะน่ากลัวขนาดไหน"
เมื่อกากล่าวจบก็บินขึ้นไปสู่อากาศแล้วร้อง 3 ครั้งว่า
"ข้าไม่ชอบ ... ข้าไม่ชอบ ... ข้าไม่ชอบ ..."
ฝ่ายนกเค้าได้ยินเช่นนั้นก็โกรธไม่พอใจกา จึงบินไล่จิกตีกา กากับนกเค้าจึงไม่ถูกกันตั้งแต่นั้นมา และฝูงนกจึงตกลงใจแต่งตั้งหงส์ทองเป็น "พญา" ของพวกมัน
มาชาติสุดท้าย พญาหงส์ได้มาเกิดเป็นพระพุทธเจ้า
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ผู้นำ ผู้ปกครอง ถ้าเป็นผู้ที่พร้อมด้วย รูป กิริยามารยาท ย่อมเป็นที่พอใจของคนทั่วไป ส่วนผู้นำที่มีจิตใจต่ำทรามย่อมไม่มีใครปรารถนาจะให้มาเป็นผู้นำ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น